Dobroć

Wiedźma szła przez brudne uliczki miasteczka. Biedaczka podeszła do straganu z owocami, prosząc o odrobinę jedzenia.
-Wynocha mi stąd! Brudasy! - zabrzmiał donośny głos sprzedawcy. Wiedźma podeszła do niego, dała kilka monet i wzięła owoce, po czym spojrzała na smutną dziewczynę.
-Chodź ze mną, drogie dziecko. - uśmiechnęła się ciepło i wzięła biedaczkę pod rękę. Dziewczyna patrzyła na nią jak na zjawę, ale dała się poprowadzić w stronę leśnej dróżki.
Dum, da dum, dum, da dum, dum, da dum, dum. Dźwięk bębnów rozchodził się po lesie niczym grzmot piorunów. Wiedźma ruszyła za głosem, gdy dotarła na niewielką polanę, gdzie słychać było nie tylko to.
Małe dzwoneczki zawieszone na kostkach młodych dziewcząt dzwoniły równo z każdym podskokiem w korowodzie wokół ogniska, a głosy ich napełnione radością śpiewały:

O Matko, Matko Ziemio

Co zrodziłaś nas z siebie

My dla Ciebie dziś jesteśmy

Wysłuchaj nas

O Matko, Matko Ziemio

Nasze życia w twoich dłoniach

Szczęść nam, my dla Ciebie dziś

Dziś i po wieczność

Bo zrodziłaś nas z siebie

Wiedźma uśmiechnęła się pod nosem. Spojrzała jeszcze raz na dziewczęta ubrane w białe sukienki, z dzwoneczkami i włosami pełnymi kwiatów. Młode - bogate i biedne, każda równa sobie. Wzięła biedaczkę za rękę i wyprowadziła naprzeciw dziewcząt. Kilka z nich, które były poza korowodem, spojrzały na przybyłe, a jedna z nich zerwała się i uradowana podbiegła.
-Wiedźmo! Wiedźmo! Jak miło cię widzieć! - zawiesiła się starej na szyję, po czym się delikatnie odsunęła i popatrzyła na biedaczkę. Uśmiechnęła się do niej szeroko i zaprowadziła na brzeg rzeki. Tam pomogły inne jej się rozebrać, umyć i rozczesać złote jak zboże włosy, po czym otrzymała równie czystą białą szatkę do ubrania. Spod osmolonej buzi, ukazało się białe gładkie lico. Wyglądała równie pięknie jak inne dziewczęta.
Wiedźma uśmiechała się ciągle, gdy zwołała wszystkie dziewczęta do siebie i wspólnie przysiadły do owoców, a każda żadnej nie żałowała.
Tu było tak, jak być powinno. Z dobrocią na czele.